فیلم "ملی و راه های نرفته اش" آخرین تلاش تهمینه میلانی فیلم ساز فمینیست باسابقه سینمای ایران برای قدم گذاری در یکی از راه های به ظاهر نرفته اش با عنوان خشونت خانگی علیه ن است. ملیحه (ماهور الوند) دختر آفتاب مهتاب ندیدهای است که به امید رهایی از فضای بسته و متعصب خانواده اش و با وجود مخالفت آن ها، عاشق سیامک (میلاد کی مرام) می شود؛ اما خیلی زود خود را در دام شک و سو ظن های بیمار گونه شوهری می بیند که به دفعات منجر به ضرب و شتم وی می شود. میلانی در این فیلم دغدغه ای درست که پیش تر نیز در فیلم های دیگر نظیر قرمز و دو زن به آن پرداخته شده بود را به سطحی ترین شکل ممکن و بدون استفاده از لایه بندی روایی مناسب فرا روی بیننده قرار میدهد. روایتی که بدون شخصیت پردازی اولیه کافی به سرعت به اصل مطلب میپردازد تا از همان ابتدا همذات پنداری بیننده با شخصیت ها زاویه پیدا کند. نحوه آشنایی ملی و سیامک، ارتباط غیر شفاف اعضای یک خانواده ، تعصب غیر عادی برادر و پدر ملی و نمایش یک طرفه خشم در طول قصه، همگی بدون پراخت کافی در فیلم روایت شده اند. میلانی، شخصیت ملی را ناچار و مستاصل در بند تعصب سایر مردان فیلم به نمایش می گذارد تا در کنار ایجاد حس نفرت به انواع مرد های دیو صفت قصه، ترحم و دلسوزی نسبت به ملی را با بیننده معامله کند. معامله ای که مخصوصا در نیمه ابتدایی فیلم یک استرس درونی غیر واقعی را به بیننده القا می کند. در ادامه، ریشه رفتار روان پریشانه سیامک به تحمل خشونت در کودکی وی پیوند می خورد تا بخشی از تقصیر به گردن پدر وی (جمشید هاشم پور) بیفتد. پدری که با اعمال خشونت به همه اعضای خانواده و کتک زدن مادر سیامک، نه تنها بار بخشی از رفتار دیوانه وار سیامک را به دوش می کشد، بلکه بد جنسی مادر شوهر ملی را نیز که از گذشته ای خفت بار زیر تعصب شوهر نشات میگیرد نیز توجیه پذیر می کند. میلانی، با انتخاب هوشمندانه جمشید هاشم پور، نماد غرور مردانه ستاره فیلم های اکشن سابق را منفعلانه روی ویلچر می برد تا با دیدن زندگی فلاکت بار دختر و پسرش، شاهد میوه گندیده خشم و تعصب گذشته خود باشد. هر چند میلانی عامدانه سعی کرده است بیننده به تمام تیپ های مختلفی از زن که ارایه می کند (عروس مظلوم، خواهر شوهر خیانتکار و مادر شوهر بدجنس) به نوعی حق بدهد اما در مقابل، تصویری که از مردان قصه ارائه می کند همگی افرادی زورگو و متعصب (برادر بزرگتر و پدر ملی، سیامک و پدر سیامک) و یا بلااستفاده (برادر کوچکتر ملی، شوهر نیره) هستند. تنها روزنه امید بخش از معرفی یک مرد حامی، صدای پشت تلفن آقای رییسی مشاور خانواده است که او هم در مواقع حساس در دسترس نیست! بازی ها با توجه به توقعی که اخیرا رقابت جدید در سینمای رئال اجتماعی برای بیینده ایجاد کرده است، هیچ کدام واقعی نیستند. هر چند افسر اسدی (مادر سیامک) بازی معقولی را به عنوان یک مادر شوهر ستمدیده ارائه می دهد اما مخصوصا بازی ماهور الوند و میلاد کی مرام به اندازه کافی باورپذیر نیست. نتیجه آنکه هر چند بیننده خط داستان را با توجه به موضوع جذابی که فیلم دارد به خوبی دنبال می کند و پیام فیلم مبنی بر شناخت ریشه های خشونت علیه ن و عدم آگاهی از حق و حقوق قانونی خود درخور توجه است، اما در مجموع ملی و راه های نرفته چیزی فراتر ازقصه های قدیمی و تکراری دهه هفتاد سینما را ارائه نمی دهد تا این فیلم نیز تنها تکرار میلانی در یکی از راه های رفته اش باشد.
بباز سونامی! نقدی به بهانه نمایش سینمایی فیلم "سونامی"
های ,فیلم ,ملی ,کند ,شوهر ,سیامک ,راه های ,می کند ,ملی و ,و راه ,را به
درباره این سایت